|
سه شنبه 17 اسفند 1389برچسب:, :: 14:4 :: نويسنده : غزاله
خورشید به عادت همیشگی خود سر گرم وداع با روز بود گوشه ای از آسمان نیلی که خورشید غروب میکرد سرخی با اشعه ی طلائی آفتاب ممزوج شده جلوه خاصی به طبیعت بخشیده بودند گویا یکی از دروازه بانان عشق را قربانی نموده اند . درختان تبریزی سر به فلک کشیده و گاهگاهی با وزش باد میلرزیدند . پرستوهای هجرت کرده به لانه ی خود بر می گشتند . قدم هایم را به سوی او بر می داشتم تا برای آخرین دیدار و خداحافظی به نزد او بروم . قطرات اشک جدائی بر گرد چشمانم حلقه زده بودند . از این که طبیعت تصمیم داشت سنگ تفرقه میان ما اندازد رنج می بردم دیدگانم اندام زیبایش را محاصره کرده بود . ظلمت بر همه جا فرمانروائی می نمود . ماه بر چهره ی گلگونش تابیده و چشمان میشی فامش چون ستاره ای میدرخشید در حالیکه دستش در میان دستهایم می رقصید و بر رخسار زرد و رنجورم خیره شده بود گاهی هم با دستهای محبت آمیزش قطرات الماس گون سوزانی را که به خاطر او از دیده جاری بود پاک می نمود . مرا دلجوئی می داد . نوید بازگشت از سفر به من می داد وقت ملاقات تمام شد . دستش را فشردم و از او برای مدت نا معلومی خداحافظی کرده و خود را به دست سرنوشت سپردم انتهای کوچه ی شان برگشتم یکبار دیگر او را ببینم تا بلکه دلم تسلی یابد . اما بر خلاف عقیده ام نگاه آخر چنان بر قلب و پیکرم آتش زد که هنوز میسوزم و هیچ چیز دردناکتر از این نبود که برای مدت زمانی از او جدا میشوم . شاید باید اعتراف کنم سنگدلی او هم عذاب می داد . برای اینکه در آخرین لحظات که من در غم او اشک می ریختم او لبخند می زد و اظهار شادی می نمود که من به دیاری دور دست سفر می کنم دردناک سفر و غم آلود لحظه ای بود نظرات شما عزیزان:
کاروان آهسته رو آهسته تر جانان نگاهم می کند
رحم کن ای ساربان جانان نگاهم می کند
رفتم از هوش وقت رفتن یار
او چنان رفت و من چنین رفتم
کاروان بار سفر بست و از آن می ترسم
که کنم گریه و سیلاب برذ محمل را
تا کی خبر ز روز سفر می دهی مرا
از روز مرگ من چه خبر می دهی مرا
وای وبلاگ قشنگی داری فقط یه کم روی فونتات کار کن از یه فونت دیگه هم میتونی استفاده کنی ولی خداییش وبلاگت خیلی قشنگ هست برات آرزوی موفقیت میکنم
 |
|||||||||||
تبادل لینک هوشمند 
